پروردگارا! چشم به درياي رحمتت دوخته‌ام!

خدايا، به راستي كه تغيير تدابير تو و سرعت انجام اراده وتقديرات تو، بندگان عارفت را باز داشت، از اين كه در حال نعمت‌به دوام بخشش تو اطمينان كنند و در حال نقمت، از رحمت تو نوميدگردند!
اكنون منم كه با فقر و نيازمنديم به تو توسل مي‌جويم و چگونه‌به حضرتت توسل جويم با فقري كه محال است دامان غناي تو رابيالايد. چسان از اين حال كه دارم به تو شكايت آورم، در حالي كه‌هيچ چيز بر تو پوشيده نيست. چگونه حرفهاي دلم را براي تو بيان‌كنم و حال آن كه از همه آنها آگاهي! چگونه ممكن است اميدهايم‌ را كه رو به سوي تو دارند، به نوميدي بدل سازي و حال مرا نيكونگرداني، با آن كه قوام آن به دست توست.