«جهان، منتظر كلمات توست»

باد، بوي آشنا آورد تا من از تو بهانه سرودن بگيرم.
سلام، حضرت خورشيد! سلام، عالي‏جانب لحظه‏هاي تبسم!

جبريل با كُدام آيه ‏هاي سبز، بر اين كوه سبز فرود آمده كه
تمام وجودم را شهادتي سُرخ فرا مي‏گيرد؟

شهادت مي‏دهم كه تو آخرين شور زمين، امروز به آينه ‏ها درس وحدت خواهي داد.
دُرست نگاه كنم اگر، اين غار حراست كه مي‏بالد به خود از اين همه فرشته.

اين تويي كه چرخ ملكوت را مي‏چرخاني.
يا محمد! اين ثانيه ‏هاي رازآميز توست كه دارد تكثير
مي‏شود و شيريني وحي را به كام ما مي‏ريزد...

مي‏خواني با كلماتي كه از نور و نغمه و نماز پُرند.
مي‏خواني به نام همه انبيا.
مي‏خواني به همراه تمام تاريخ.

مي‏خواني با همه خستگي‏هاي فردا و من مي‏بينم كه بال‏هايي از
نور، كلمات تو را به چهار سوي زمان خواهند بُرد.

جبريل! اين مردي كه در مقابل توست، خود عاشق است.
سلام، ثانيه سبز! سلام، اي متواضع‏ترين مرد همه تاريخ!
سلام اي پدر! سلام، سلام اي برادر مهر!

سلام خداوند و فرشتگان، از عرش، با باد هاي مهاجر به تو
مي‏رسد و تو امروز در راهي قدم خواهي زد كه پايانش را
فقط خورشيد مي‏داند و خودت و خدا.

از رد گام‏هاي تو اي مبعوث!
گلستان خواهد جوشيد و از چشم‏هاي تو، اشراق، پرده مي‏گيرد.

سلام، اي جاري‏ترين جريان صبح در كالبد زمين!
يا محمد! اين فصل عاشقانه كه آغاز مي‏كني، بوي كدام شعر نگفته مرا مي‏دهد.

كلماتم عاجزند از وصف آن‏چه تو در ثانيه صبح مي‏خواني در لحظه بي‏خودي.
«من غلام قمرم، غير قمر هيچ مگو»
ماه هم غلام توست
ماه، رد گام‏هايت را نقره‏پوشي مي‏كند.

راه تو را در سپيده آغاز عشق، روشن مي‏كند.
به خانه برو و آغاز راه بده.
به خانه برو و جامه سپيد تغزل را بپوش.
به خانه برو و همه دنيا را از عطر خودت لبريز كن.

به خانه برو، به بُراق عشق بنشين و بال‏هايش را بيدار كن تا
عطر تو، تمامي خواب‏هاي جهان را پُر كند.
به خانه برو؛ لرزان، نه استوار؛ كه اين لرزه‏هاي آتشفشان نور است.

به خانه برو، نماز گزار كوه نور، خورشيد طالع شده از قله حرا!
به خانه برو، جهان، منتظر كلمات توست.